شوهی ایمامورا
شوهی ایمامورا کارگردان ژاپنی، متولد 15 سپتامبر 1926 بود. ایمامورا در یک خانواده پزشک از طبقه متوسط در توکیو به دنیا آمد. برای مدت کوتاهی پس از پایان جنگ، ایمامورا در بازار سیاه به فروش سیگار و مشروب مشغول بود و پس از آن وارد دانشگاه شد. او تاریخ غرب را در دانشگاه Waseda خواند، اما زمان بیشتری را صرف شرکت در فعالیتهای نمایشی و سیاسی کرد.
تماشای « Rashomon» اثر آکیرا کوروساوا در سال 1950 بهعنوان نقطه اتصال اولیه ایمامورا و سینما تلقی میشود و به گفته خودش، آن را نشانهای از آزادی بیان جدید ژاپن در دوران پس از جنگ میداند. پس از فارغالتحصیلی از دانشگاه در سال 1951، ایمامورا کار سینمایی خود را بهعنوان دستیار یاسوجیرو اوزو در استودیو شوچیکو در فیلمهایی مانند «Early Summer» و «Tokyo Story» آغاز کرد. ایمامورا در سال 1954 شوچیکو را ترک کرد تا به استودیو نیک کاتسو بپیوندد. او در آنجا بهعنوان دستیار یوزو کاواشیما کار میکرد، که با این کارگردان، علاقهای به ژاپن «واقعی» با قهرمانهای «غیر متمدن» و غیراخلاقی آن پیدا کرد. در سال 1958، ایمامورا اولین کارگردانی خود را در نیک کاتسو، در فیلم « Stolen Desire» انجام داد.
در سال 1965، ایمامورا شرکت تولیدی خود به نام ایمامورا پروداکشنز را تأسیس کرد. فیلم معروف این استودیو، در سال 1968 به نام « Profound Desires of the Gods» به بررسی برخورد بین جوامع مدرن و سنتی در جزیرهای در جنوب ژاپن پرداخت. این اثر یکی از پروژههای جاهطلبانه و پرهزینهتر ایمامورا بود که با استقبال کم این فیلم در گیشه منجر به عقبنشینی به تولیدات کوچکتر شد و باعث گشت که او در دهه آینده مجموعهای از مستندهایی که اغلب برای تلویزیون ژاپن بودند را کارگردانی کند. ایمامورا با فیلم « Vengeance Is Mine » در سال 1979، بر اساس داستان واقعی قاتل سریالی آکیرا نیشیگوچی، به سینما بازگشت. او در طول دو دهه آینده، به ساخت فیلمهای باکیفیت ادامه داد و در این مدت دو جایزه نخل طلا کن نیز برنده شد (که آخرین آن با طعم گیلاس عباس کیارستمی مشترک بود). ایمامورا یکی از چهرههای کلیدی موج نوی ژاپن است که تا قرن بیست و یکم به کار خود ادامه داد. او تنها کارگردان ژاپنی است که برنده دو جایزه نخل طلا شده است. ایمامورا در نهایت در 30 مه 2006 در سن 79 سالگی درگذشت.